Thanippādal Thirattu

கடந்த சில வாரங்களாக சீன இலக்கிய வரலாற்றிலிருந்து சில பழம்பெரும் நூல்களிலிருந்து எனக்குப் பிடித்த வசனங்களை எடுத்துரைத்தேன். இந்த சிறிய இடைவேளைக்குப் பிறகு மீண்டும் தமிழுக்கு வருகிறேன். 

Literatures in general are grouped together by scholars of later period for easy understanding of their history and composition. The Tamils have long categorized their works into some interesting groupings. The list is below......

1. பதினெண் மேல்கணக்கு (எட்டுத்தொகை மற்றும் பத்துப்பாட்டு)
2. பதினெண் கீழ்க்கணக்கு (குறள், நாலடியார், ஏலாதி, கைந்நிலை, etc.)  
3. ஐம்பெருங் காப்பியங்கள் (மணிமேகலை, சிலப்பதிகாரம், சீவகச் சிந்தாமணி, வளையாபதி, குண்டலகேசி)
4. ஐஞ்சிறுகாப்பியங்கள் (உதயணகுமார காவியம், நாககுமார காவியம், யசோதர காவியம், நீலகேசி, சூளாமணி) 
5. இதர காப்பியங்கள் (இராமாவதாரம், பாரதம், கலிங்கத்துப்பரணி, நளவெண்பா etc.)
6. அற/நீதி நூல்கள் (மூதுரை, ஆத்திச்சூடி, நல்வழி, நீதிவெண்பா, முதுமொழிக்காஞ்சி etc.)
7. பக்தி இலக்கியங்கள் (12 திருமுறை, 400 திவ்வியப் பிரபந்தம்)
8. இதர இலக்கியங்கள் (கலம்பகம், பள்ளியெழுச்சி, கோவை, உலா, தூது etc.)
9. சித்தாந்த நூல்கள் (14 மூல நூல்கள் மற்றும் பண்டார சாத்திரங்கள்)
10. சித்தர் இலக்கியங்கள் (சிவவாக்கியர், பட்டினத்தடிகள், பாம்பாட்டி சித்தர், ஞானக்கும்மி etc.)
11. உரை இலக்கியங்கள் (மனக்குடவர், பரிமேலழகர், இளம்பூரனார், அடியார்க்குநல்லார் etc.)
12. புராணங்கள் (கந்தபுராணம், இலிங்கபுராணம், அரிச்சந்திரபுராணம், தலபுராணங்கள் etc.)
13. இலக்கண நூல்கள் (தொல்காப்பியம் உட்பட மொத்தம் 50-க்கும் மேல்) 
14. சாதகங்கள் (தொண்டைமண்டல சாதகம், பாண்டிமண்டல சாதகம், திருத்தொண்டர் சாதகம் etc.)

I have already dealt with the 18 major works (பதினெண் மேல்கணக்கு). There are of course many literary works that do not fall into these above groupings. Some of these scattered works are compilations made either (i) out of poems of scattered here and there, or (ii) out of verses taken from already existing well known works of that time. பல இடங்களிலிருந்தும் பல நூல்களிலிருந்தும் திரட்டி தொகுக்கப்பட்டதால் இவ்வகை நூல்களுக்கு "திரட்டு" (Compilations) நூல்கள் என்றும் பெயராயின.  Some of the examples that come to my mind are புறத்திரட்டு, தனிப்பாடல் திரட்டு, பெருந்திரட்டு, குறுந்திரட்டு, etc. means “Compilation of scattered songs”.

இவ்வாரம் நாம் காணயிருப்பது 1291 பாடல்களைக் கொண்டதாக கூறப்படும் (**) ‘தனிப்பாடல் திரட்டு” (“Thanippādal Thirattu” meaning “Assemblage of scattered songs”). என்னிடமுள்ள முல்லை நிலையத்தாரின் வெளியீட்டான ஒரு தனிப்பாடல் திரட்டின் தெளிவுரையில் 32 புலவர்களுடைய 636 பாடல்கள் மட்டுமே உள்ளது. இந்த 32 புலவர்கள் பட்டியலில் திருவள்ளுவரும் இடம்பெறுகிறார்....!!!! அதிசயமாக இருக்கிரதல்லவா? அதுமட்டுமல்ல கம்பர், அவ்வையார் மற்றும் நக்கீர் ஆகியோர் எழுதிய பாடல்களும் இதிலுள்ளதாக அறிகிறோம். However, we have to take many of these authorship claims with a pinch of salt because the words said to have been employed by them do not match with those used in their well known works. உதாரணமாக திருவள்ளுவர் பெயரிலிலுள்ள 9 பாடல்கள்களில் "நக்கி", "ஐயர்", "பரமானந்தம்", "சாதி"  போன்ற சொற்கள் இருப்பதால், இவையாவும் வள்ளுவர் காலத்திற்குப் பல நூற்றாண்டுகள் கழித்து யாரோ ஒருவர் (அல்லது பலர்) அவருடைய பெயரில் எழுதியிருக்கவேண்டும். So must be the claims of poems said to have been written by Kambar, Nakkeerar and other well known poets. This may not be the case with all poems included in this collection. We do know that more than one poetess by name Avvaiyār lived in the Tamil country spanning over a period of 1,500 years or more. The collected poems attributed to Avvaiyar could well be that of an Avvaiyār of a later period.

தனிப்பாடல் திரட்டை உருவாக்கியவர் பெயர் தெரியவில்லையென்றாலும், அவர்செய்த நல்ல செயலால் மிகச்சிறந்த பாடல்கள் பல நமக்குக்கிடைக்க வழிவகுத்துள்ளார். பல பாடல்களில் நவீன வார்த்தைகளான "தெலுங்கு", "சுரக்காய்", "மோதிரம்", "லட்சணம்", "கைக்கூலி", "மயிர்" மற்றும் சொற்கள் பல உள்ளதால், 17 அல்லது 19-ஆம் நூற்றாண்டுவரை உள்ள பாடல்களும் இதில் அடங்கியுள்ளன என்று கணிக்கலாம். I haven’t come across any complete English translation of this compilation so far. All the translations given below, except that of poem 506, are of mine. Some of them being tongue-twisters, the beauty in wordplay can be appreciated only in Tamil. Tongue-twisters are difficult to translate as well. The commentaries by various Tamil scholars helped a great deal in extracting the meaning of these poems.

(1) Tongue twisters

All the tongue twisters I have chosen to present below were written by a 19^th century poet Kālamégap Pulavar. He was born in Nandi village near Kumbakōnam, Tamil Nadu (Kanniyappan, 2004). திருக்குறளில் வரும் "துப்பார்க்கு துப்பாய துப்பார்க்கு துப்பாக்கித் துப்பாய தூஉம் மழை" என்ற குறளைப்போல உள்ள ஒரு பாடலை முதலில் காண்போம் ........ 

காக்கைக்கா காகூகை கூகைக்கா காகாக்கை

கோக்குக்கூ காக்கைக்குக் கொக்கொக்க - கைக்கைக்குக்

காக்கைக்குக் கைக்கைகா கா!

(தனிப்பாடல் திரட்டு, 98 or 133)

Owl is the enemy of crow; and the crow the enemy of owl;

Like the storks that wait patiently for the fish,

Kings who wish to protect their kingdom,

Should choose the appropriate time to carryout tasks.

The owl and crow have been employed by Indian poets as typical examples from the animal world with nocturnal and diurnal habits respectively. They have been employed as simile to underscore the importance of choosing the appropriate time for carrying out important tasks (*). We see this in many ancient literatures. The famous fable classic Panchatantra has a division by name “Crows and Owls”.  The above poem from Thanippadāl is nothing but an adaptation of the same idea reiterated again and again in many ancient literary classics of India. Thirukkural has this verse:  “A crow can defeat an owl by day. Kings need the right time to win” (பகல்வெல்லும் கூகையைக் காக்கை,  இகல்வெல்லும் வேந்தர்க்கு வேண்டும் பொழுது) (Kural 481). We find the same idea in Kautilya’s work also: “In daytime the crow kills the owl. At night the owl kills the crow” (Arthasastra, IX, Chapter 1). Now the next twisters………..

தத்தித்தா தூதுதி தாதூதித் தத்துதி
துத்தித் துதைதி துதைதத்தா தூதுதி
தித்தித்த தித்தித்த தாதெது? தித்தித்த
தெத்தாதோ தித்தித்த தாது?  (99)

Oh bee! You hip-hop on flowers to wallop the nectar;

Buzz you go, hip-hopping again, to seek the next flower;

And wallop the nectar there too.

Which one of two’s nectar is sweet?

Which flowers’ petals are beautiful?

Looking at the makeup of the above song, I wonder if Kālamégap Pulavar was inspired after reading this following poem from Kurunthogai:

கொங்கு தேர் வாழ்க்கை அஞ்சிறைத் தும்பி! காமம் செப்பாது, கண்டது மொழிமோ; பயிலியது கெழீஇய நட்பின், மயில் இயல், செறி எயிற்று, அரிவை கூந்தலின் நறியவும் உளவோ, நீ அறியும் பூவே? (Kurunthogai, 2)

O bee! With your hidden wings You have lived a life in search of honey. So tell me truly, from what you have seen: Among all the flowers you know, Is there one that smells more sweet Than the hair of this woman,             With her peacock gait,             And close-set teeth,             And ancient eternal love? [Tr: M.S. Pillai & D.E. Ludden]

There is of course a major difference between these two poems. Iraiyanār, the poet who composed this song, does not ask the bee about the best nectar or flower it has come across. The question asked is about smell. Can bees recognize flowers by scent? Bees don’t have nostrils but are capable of smelling flowers with their antennae and with the pads on their feet. Let us leave the Dravidian world and search through the Aryan world of Sanskrit literary works. Poet Shantakar Mishra of the 15^th century A.D. conveys the same idea in his Rasarnava, a work on poetics!

O black bee! You spent your day in the abode of the lotus;

At night you remained deeply attached to your beloved water-lily;

Tell us frankly where did you get more pleasure: in the former or in the latter?

(Rasarvana, III.161) [Translator: Triloknath Jha]

Now coming to the third tongue twister from Thanippādal…..

'மானமே நண்ணா மனமென் மனமென்னு

மானமான் மன்னா நனிநாணு - மீனமா

மானா மினன்மின்னி முன்முன்னே நண்ணினு

மானா மணிமேனி மான்'  (101)

Even lightning cannot equal my daughter in spark and beauty;

She feels shy to say this: “What my mind intends

and what my modesty does are quite the opposite”

Oh king, with a battalion of elephants! You need to protect her.

As I mentioned earlier, translations do not do any justice to such tongue twister poems. It is the wordplay that makes these poems appealing to the reader more than its message.  I am reminded of the two couplets in Thirukkural: “Hide this sickness, I cannot. To tell him who caused it, I am ashamed” and “Love and shame hang poised on my life; My body unable to bear them” (1162-63)

 (2) Poems of Avvaiyar

The Tamil land has probably seen more than three poetesses by name Avvaiyār. The scattered poems attributed to Avvaiyār found in the anthology of “Thanippādal Thirattu” have a strong ethical flavaour, typical of all Avvaiyar poems we have heard of. I have selected three poems here:

காணாமல் வேணதெல்லாம் கத்தலாம்; கற்றோர்முன்

கோணாமல் வாய்திறக்கக் கூடாதே – நாணாமல்

பேச்சுப்பேச்சு என்னும், பெரும்பூனை வந்தாக்கால்

கீச்சுக்கீச்சு என்னும் கிளி.  (195)

You can get away with loose talks when no one is around,

But better keep your mouth shut before the wise.  

The parrot mimics shamelessly what has been taught

Comes the cat, what option does it have other than cawing?

That’s why Valluvar said: “Even a fool is fine if he can hold his tongue before the wise!” (Kural 403) (கல்லா தவரும் நனிநல்லர், கற்றார்முன் சொல்லா திருக்கப் பெறின்).

சித்திரமும் கைப்பழக்கஞ் செந்தமிழு நாப்பழக்கம்
வைத்ததொரு கல்வி மனப்பழக்கம் - நித்தம்
நடையு நடைப்பழக்க நட்புந் தகையும்
கொடையும் பிறவிக்குணம்.  (196)

A painter can hone his artistic skills by regular practice;

And a speaker his chaste Tamil by correct pronunciation;

A scholar’s learning by constant training of the mind;

One’s conduct is moulded by one’s company in daily life;

But caring, compassion, philanthropy are all innate.

As Valluvar said: “Perceptions spring from nature and character from company” (Kural 453) (மனத்தானாம் மாந்தர்க் குணர்ச்சி; இனத்தானாம் இன்னான் எனப்படுஞ் சொல்).

நம்பன் அடியவர்க்கு நல்காத் திரவியங்கள்
பம்புக்காம், பேய்க்காம், பரத்தையர்க்காம் -
வம்புக்காம்கொள்ளைக்காம், கள்ளுக்காம், கோவுக்காம், சாவுக்காம்,

கள்ளர்க்காம், தீக்காகும் காண். (198)

Wealth unspent for the devotees of Lord Shiva,

Will be spent on witchcraft, driving away ghosts

Visiting prostitutes, settling vain disputes,

For looters’ and king’s coffers, on alcohol,

For funerals, for burglars, and to the heaps of fire.

As we see in Thirukkural: “Riches are a curse when neither enjoyed, nor given to the worthy” (Kural 1006) (ஏதம் பெருஞ்செல்வம் தான்துவ்வான் தக்கார்க்கொன்று ஈதல் இயல்பிலா தான்).

3) Messengers to distant places

இந்நூலில் என்னை மிகவும் கவர்ந்தது "நாரைவிடு தூது" என பலரால் பெயரிட்டு வழங்கப்படும் இந்தப்பாடல்தான். This poem is attributed to சத்திமுத்தப் புலவர் who must have lived anytime after the 10th century AD. வானில் பறந்து செல்லும் நாரையைப் பார்த்து "நாராய் நாராய்!" என விளித்துத் தன் மனைவியிடம் தன்னுடைய precarious நிலைமையை எடுத்துறைக்குமாறு தூது விடுகிறார் சத்திமுத்தப் புலவர். But there are poems of very similar content that appeared in earlier Tamil works much antiquity!  The oldest of these comes from Akananuru and Natrinai, anthologies of the Sangam period (200 B.C. to 300 A.D.) and the other poem appears in Muthollayiram, a post Sangam work (circa 500-1300 A.D.).  Let us first look at the poem from Thanippādal Thirattu:

நாராய் நாராய் செங்கால் நாராய்
பழம்படு பனையின் கிழங்கு பிளந்தன்ன
பவழக்கூர் வாய் செங்கால் நாராய்
நீயும் நின் மனைவியும் தென் திசைக் குமரியாடி
வடதிசைக் கேகுவீராயின்
எம்மூர் சத்திமுத்த வாவியுள் தங்கி
நனைசுவர் கூரை கனைகுரல் பல்லி
பாடு பார்த்திருக்கும் எம் மனைவியைக் கண்டு
எங்கோன் மாறன் வழுதி கூடலில்
வாடையின் மெலிந்து
கையது கொண்டு மெய்யது பொத்தி
காலது கொண்டு மேலது தழீஇப்
பேழையுள் இருக்கும் பாம்பென உயிர்க்கும்
ஏழையாளனைக் கண்டனம் எனுமே.

(தனிப்பாடல் திரட்டு, 506)

This poem has been beautifully translated by the famous wildlife photographer, M. Krishnan.

O stork, O stork, O red-legged stork
With coral-red beak, sharp tapered
Like the split tuber of a sprouting palmyra,
Should you and your spouse turn northward
From sojourning at the southern waters of Kanyakumari,
Halt at the tank of my village Sathimutham
And there seek out my wife,
In our wet-walled  thatched abode,
Listening to the gecko’s whinnying voice
For augury of my return
Tell her that you saw this wretch
In Madurai, city of our Pandya king,
Grow thin with no clothes against the north-wind’s bite
Hugging his torso with his arms,
Clasping his body with his upraised legs,
Barely existing, like the snake within its basket.

Beak of the painted stork

Palmyrah sprouts (குச்சிக்கிழங்கு)

With amazing descriptions like "செங்கால்" and "பனையின் கிழங்கு பிளந்தன்ன பவழக்கூர் வாய்", it is clearly a reference to the painted stork (Mycteria leucocephala). We can appreciate the amazing similarity of its grooved beak and the palmyra tuber! The main characters here are the hero and heroin, with stork playing the role of the messenger, gecko as indicator of good omen and the basketed snake as an imagery to describe the captivity of the hero.

Let us now look at the song from an unknown author that has found a place in Muthollayiram, one of the Tamil classics which the Tamils rue to have been lost in full. Only about 110 poems of the once 900 songs have survived posterity.  Like the earlier song by poet Sathimuthu, here also we see a red-legged stork being sent as a messenger but it is the heroine, in her pangs of separation, who sends the message to the king!

செங்கால் மடநாராய்! தென்உறந்தை சேறியேல்,

நின்கால்மேல் வைப்பன்;என் கையிரண்டும் - வன்பால்
கரைஉரிஞ்சி மீன்பிறழும் காவிரி நீர் நாடற்(கு),
உரையாயோ யான்உற்ற நோய்.

(Muthollāyiram)

O young and artless red-footed stork!

I lay my hands upon your feet, and I pray you,

If you go to southern Uraiyur,

Won’t you please tell the King of the land,

Watered by the Kaviri where the flouncing fish

Knock against the fertile banks,

Won’t you tell him of the malady which ails me?

The gecko has no role here in this poem from Muthollāyiram. The third song that has some similarities with the song from Thanippadal Thirattu comes from the Sangam classic Akanānūru. Like in Thanippadal, the lamenter is the hero but he does not rely on a stork to send his message but the gecko itself. The hero speaks to himself on his way back from the foreign land. Unlike the song from Thanippadal, the hero does not lament about his condition, but about his love’s pangs of separation.

எழுது சுவர் நினைந்த அழுது வார் மழைக் கண்
விலங்கு வீழ் அரிப் பனி பொலங் குழைத் தெறிப்ப,
திருந்துஇழை முன்கை அணல் அசைத்து ஊன்றி,
இருந்து அணை மீது, பொருந்துழிக் கிடக்கை,
வருந்து தோள் பூசல் களையும் மருந்து என    15

உள்ளுதொறு படூஉம் பல்லி,
புள்ளுத் தொழுது உறைவி செவிமுதலானே?

(Akanānūru, 11-17)

Our beloved made circular marks on the wall to count the days, she count them daily

And her tears roll down in abundance, from her eyes which are long and cool.

The tears fill her eyes, and scatter on the golden Kulai that adorn her ears;

With her hands adorned with shapely jewels

Supporting her chin she is seated on her bed recumbent;

She blesses the gecko that clicks every time she thinks of our arrival.

Will that gecko instruct her that our arrival is the only remedy

That can do away with the suffering of her pining shoulders?

[Translator: V. Sp. Manickam]

But the most strikingly similar song, more with the style of composition than contents, comes from a Natrinai song of Marutham (Agricultural) landscape.

சிறு வெள்ளாங்குருகே! சிறு வெள்ளாங்குருகே!
துறை போகு அறுவைத் தூ மடி அன்ன
நிறம் கிளர் தூவிச் சிறு வெள்ளாங்குருகே!
எம் ஊர் வந்து எம் உண்துறைத் துழைஇ
சினைக் கெளிற்று ஆர்கையை அவர் ஊர்ப் பெயர்தி
அனைய அன்பினையோ பெரு மறவியையோ
ஆங்கண் தீம் புனல் ஈங்கண் பரக்கும்
கழனி நல் ஊர் மகிழ்நர்க்கு என்
இழை நெகிழ் பருவரல் செப்பாதோயே.

O Small white heron! O Small white heron!
with bright white feathers like shore-washed clothes,

Come to our town and search our ponds
for pregnant keliru fish, and eat them until you are full.
Go to his town with fertile fields
and wide sweet waters,
kindly remember to tell my beloved man
that I am sad and afflicted with love,
and that my bangles are slipping away from my hand.   

(Natrinai 70). [Translated by Vaidehi]

The ‘siruvellānkurugu’ could be the cattle or little egret.  Apart from white feathers, the poem does not give us any further information to narrow down on the species’ identity. However, the black-legged ‘vellānkurugu’ mentioned in Natrinai 54 could well be little egret. Ainkurunūru has the maximum number of references to kurugu (குருகு) and has one chapter of 10 poems named ‘Little egret tens’ (வெள்ளாங் குருகுப் பத்து). 

References:

• Kanniyappan, Siva. 2004. தனிப்பாடல் திரட்டு: விளக்கத்துடன். முல்லை நிலையம், சென்னை. 340 pages.

==========================================================================================

I Home I Claims & Criticisms I Purpose of this site I What is new here? I Forthcoming topics I
 I Comparative Religion I Gospel of Vivekananda I
I Kural in 30 languages I Mathematical mircale in Kural I Introduction to the Kural I Kural and Worldly Wisdom I 

==========================================================================================